Αλέξανδρος Μπουρδούμης στην Ontime: Θα ήταν λάθος να μιμηθώ εγώ τον Τζόνι Ντεπ
Ο ερχομός του γιου του στη ζωή άλλαξε τον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται και αντιμετωπίζει την καθημερινότητα. Ο Αλέξανδρος Μπουρδούμης μίλησε στην «ON time» για τη δουλειά του, για τα Χριστούγεννα που είχε ζήσει ως παιδί, για τις αναμνήσεις που έχει από αυτά, ενώ παραδέχτηκε ότι ο μεγαλύτερος πρωταγωνιστής στη ζωή του είναι ο τριάμισι ετών γιος του.
Πρωταγωνιστείς στη θεατρική παράσταση «Ο Τσάρλι και το εργοστάσιο σοκολάτας».
Το ότι βρίσκεσαι επί σκηνής με ηθοποιούς λιγότερο γνωστούς στο ευρύ κοινό σημαίνει ότι έχεις το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης;
Ναι, όλοι είναι νέοι ηθοποιοί, εκτός από τον Πέτρο Ξεκούκη, που είναι μαζί μας στην παράσταση αυτή. Είναι τέτοια η φύση του έργου, δεν είναι ένα έργο ή ένα μιούζικαλ το οποίο είναι μοιρασμένο, δεν έχει δύο πρωταγωνιστές, δεν έχει πέντε-έξι ρόλους μεγάλους. Οπότε πρέπει να υπηρετήσεις αυτό τον πολύ σπουδαίο ρόλο. Βέβαια και έχει τεράστια ευθύνη για μένα αυτό, αναλαμβάνω μεγάλη ευθύνη και πάνω στη σκηνή και εκτός αυτής. Φέρω ένα σπουδαίο ρόλο, ένα μυθικό ήρωα. Υπάρχει πολύς κόσμος που γνώριζε αυτό το βιβλίο, ενώ εγώ δεν το ήξερα. Γνώριζα ότι είναι βιβλίο, αλλά δεν έχει τύχει να το διαβάσω, ούτε σαν παιδί. Ένα αγαπητό βιβλίο, που είδα ότι μετά έγινε και ταινία με τον Τζιν Γουάιλντερ και τον Τζόνι Ντεπ, τεράστιο μιούζικαλ. Μόνο στο άκουσμα ότι θα ανέβει εδώ αυτό το έργο, όλοι έχουν ενθουσιαστεί, και ο περίγυρός μου, και ο κόσμος. Έτσι, είναι μεγάλη η ευθύνη για εμένα, αλλά και θεατρικό στοίχημα, δεν το συζητώ.
Το έργο απευθύνεται και σε ενήλικες, μέσα από μια παιδικότητα.
Ναι, δεν είναι παιδικό το έργο, έχει παιδικότητα, αλλά δεν είναι έργο για παιδιά, είναι έργο που νομίζω πως οι μεγάλοι που θα το δουν θα γίνουν πιο πολύ παιδιά, θα το χαρούν και θα συγκινηθούν.
Με ποιον τρόπο επιλέγεις πλέον τα έργα;
Προσπαθώ να επιλέγω από αυτά που μου προτείνονται και από αυτά που μπορεί να προκαλέσω. Δεν είμαι θιασάρχης, για να πω ότι έχω ένα θέατρο δικό μου ή έναν παραγωγό κι επιλέγω να κάνω αυτά τα έργα ή ότι επιλέγω συνεργάτες. Δεν υπήρξα κάτι τέτοιο και δεν μου έχει τύχει ποτέ κάτι τέτοιο. Δεν ήρθε κάποιος παραγωγός να μου πει ότι είμαι εγώ και τι θέλω να ανεβάσουμε… προσπαθώ για τις καλύτερες δυνατές επιλογές. Στις συζητήσεις μου για φέτος ήρθε αυτό, κι όπως έλεγα και στον Γιώργο Βάλαρη, που έχει κάνει τη σκηνοθεσία και την απόδοση του έργου – νόμιζα ότι μου έκανε πλάκα όταν μου το πρότεινε: «Πού θα ανέβει αυτό, σε ποιο θέατρο;». Μάλιστα, είχα και την εικόνα της παράστασης που είχα δει στο Λονδίνο.
Βρίσκεσαι σε ένα καινούριο θέατρο, το οποίο θα εγκαινιάσεις εσύ με τη συγκεκριμένη παράσταση.
Όλα καινούρια, όλα φρέσκα, είναι μια νέα αρχή. Το θέατρο ονομάζεται «Embassy Theater». Ακουμπάω τα καθίσματα και φοβάμαι μήπως τα λερώσω, μυρίζει καινούριο, είναι συγκινητικό. Πόσες φορές μπορεί να σου τύχει να εγκαινιάσεις ένα ολοκαίνουριο θέατρο… Στην καρδιά της πόλης, στο Κολωνάκι, πρώτη φορά, ένας χώρος συγκλονιστικός.
Παίζει ρόλο ο χώρος για τον ηθοποιό;
Βεβαίως, όλα παίζουν ρόλο. Ο ηθοποιός χρειάζεται μια σκηνή και ένα θεατή, ούτε καν κείμενο, αλλά όλα παίζουν το ρόλο τους, το πώς θα το υποδεχτεί το κοινό έχει σημασία. Πόσω μάλλον εδώ, στο έργο αυτό, που έχουμε την εικόνα της ταινίας περισσότερο.
Το έργο το έχει παίξει ο Τζόνι Ντεπ, παγκοσμίου φήμης ηθοποιός, οπότε αυτόματα θα γίνει σύγκριση. Το έχεις σκεφτεί αυτό;
Ναι, θα γίνει σύγκριση με τον Τζόνι Ντεπ, αλλά δεν μπορώ να μπω στο μυαλό του θεατή την ώρα που θα με βλέπει, θα ήθελα να το ξεχάσει την ώρα που παίζω στην παράσταση, κι όταν τελειώσει, να πει: «Είχα δει την ταινία με τον Τζόνι Ντεπ, αλλά είδα και τον Μπουρδούμη σαν Γουίλι Γουόνκα». Με τη βοήθεια του Γιώργου Βάλαρη, ο σκοπός μου είναι να τον αποδώσω με το δικό μου τρόπο. Αυτό κάνει κάθε ηθοποιός, φέρει τη δική του προσωπικότητα, το δικό του ταλέντο, τις δικές του δυνατότητες. Αυτή η παράσταση παίζεται και στο εξωτερικό με πολλούς διαφορετικούς ηθοποιούς. Σαν εικόνα, δεν έχει καμία σχέση η παράσταση αυτή και νομίζω ότι αυτό είναι κέρδος, το να μην έχει καμία σχέση. Δεν μιμούμαστε τίποτα, δεν κάνουμε μίμηση, θα ήταν λάθος. Να πάω να μιμηθώ εγώ τον Τζόνι Ντεπ;
Στην επιλογή του έργου έπαιξε ρόλο το γεγονός ότι είσαι πατέρας κι έχει αλλάξει πλέον η οπτική σου στα πράγματα;
Σίγουρα ναι, έπαιξε ρόλο. Διαφορετική ψυχολογία, όχι η προσέγγιση και η μελέτη. Έχω γίνει πατέρας και πλέον είναι διαφορετικό. Τώρα μπορεί να συγκινούμαι, γιατί βλέπω το γιο μου να κάνει κάτι, να περπατάει…. Είναι μικρούλης ακόμα, τριάμισι ετών. Ήδη παρακολουθεί θεατρικές παραστάσεις, τον πηγαίνουμε σε παραστάσεις, οι δυο μας πηγαίνουμε πολύ συχνά. Έχουμε δει ωραίες παραστάσεις. Τον πήγα και σε παραστάσεις που είναι για πιο μεγάλα παιδιά.
Εμπιστεύεσαι την κρίση του γιου σου;
Εννοείται πως εμπιστεύομαι την κρίση του γιου μου, τον βλέπω και από αυτά που παρατηρεί, τα οποία εκφράζει με το δικό του τρόπο, στο δικό του κόσμο. Αντιδράει, γελάει, στενοχωριέται, δεν του αρέσει, βαριέται… Πρόσφατα πήγαμε και είδαμε μπαλέτο, «Η Χιονάτη και οι επτά νάνοι», που ήταν εντυπωσιακό. Παραμύθια τού διαβάζουμε, και κάπως του είχε μείνει η ιστορία. Όταν ξεκίνησε το μπαλέτο, δεν το είχα συνειδητοποιήσει ότι βλέπουμε μπαλέτο, κάποια στιγμή μού λέει: «Δεν μιλάνε». Δηλαδή, είπε κάτι φυσιολογικό, αυτό του έκανε εντύπωση. Του απάντησα: «Ναι, παιδί μου, δεν μιλάνε, αλλά για να δούμε την ιστορία με άλλον τρόπο».
Αυτοκριτική κάνεις;
Κριτική στον εαυτό μου κάνω, για τη δουλειά μου, αλλά και για τη ζωή μου. Αυτό που έχει λειανθεί με τον ερχομό του γιου μου στη ζωή είναι ότι δεν θα δώσω τόσο μεγάλη σημασία, αν πάει κάτι στραβά ή αν κάνω κάτι λάθος. Σε αυτό έχει παίξει ρόλο ο μικρός. Να φανταστείς, πριν από λίγες ημέρες στολίζαμε το δέντρο, κι εγώ επέμενα να κάνουμε αυτό, να στολίσουμε εκείνο, να βάλουμε εκεί τις μπάλες, κι εκείνος δεν ήθελε εκείνη τη στιγμή, ήθελε να παίξει. Με κοίταζε με ύφος σαν να μου έλεγε: «Τι ζόρι τραβάς; Θα το κάνουμε αύριο, τώρα θέλω να παίξω». Το παιδί είχε δίκιο, γιατί έπρεπε να το κάνει εκείνη τη στιγμή, δεν χάθηκε ο κόσμος αν το στολίζαμε την επόμενη ημέρα. Αυτά τα μικρά είναι για να λες: «Μην τρελαίνεσαι, χαλάρωσε».
Ο γιο σου πρωταγωνιστεί στη ζωή σου, έτσι δεν είναι;
Ο γιος μου είναι ο μεγάλος πρωταγωνιστής στη ζωή μου. Το βλέπω και ειδικά τώρα που παίζω και με τα παιδιά, είναι υπέροχα.
Ποια είναι τα ωραιότερα Χριστούγεννα στη ζωή σου;
Τα παιδικά Χριστούγεννα που έχω ζήσει, αυτά θυμάμαι, την οικογένεια, τα δώρα, τους παππούδες, τις γιαγιάδες και τα κάλαντα. Εγώ ήμουν φανατικός με τα κάλαντα.
Έλεγες τα κάλαντα;
Τους έπαιρνα όλους, άλλοι φοβόντουσαν, αλλά εγώ ήμουν θαρραλέος, υπήρχε κάτι, αυτό της έκθεσης, και τα έλεγα με τσαμπουκά, τύπου: «Τι; Δεν θα σ’ τα πω; Θα τα ξανακούσεις». Στόχος ήταν να μαζέψω χρήματα, να πάρω ένα δώρο. Έκανα βόλτες στο «Μινιόν» και στον «Λαμπρόπουλο», αυτά τα εκπληκτικά πολυκαταστήματα της εποχής. Τότε μεγάλωσα εγώ, με αυτές τις πολύ ωραίες αναμνήσεις, παρέα με την οικογένεια.
Ο γιος σου θα πει τα κάλαντα φέτος, θα τον πας;
Σίγουρα, θα βγει με ένα τριγωνάκι και κάτι θα κάνει… (γέλια).
Της Ρενέ Σαραντινού
Δημοσιεύθηκε στην Ontime 23/12
