Αλέξανδρος Αντωνόπουλος: «Έπαθα υστερία. Είχα τόσα νεύρα που….»
Καλεσμένος στην εκπομπή, The 2Night Show, βρέθηκε ο Αλέξανδρος Αντωνόπουλος και μίλησε για τη ζωή του, την υποκριτική αλλά και τη νέα ταινία που πρωταγωνιστεί.
Ο επιτυχημένος ηθοποιός συμμετέχει στη νέα ταινία του Γιάννη Τσιμιτσέλη, Κουραμπιέδες από χιόνι, τον οποίο όπως εξομολογήθηκε τον αισθάνεται σαν γιο του.
«Βλέποντας τις φωτογραφίες του παρελθόντος λέω “ντάξει καλός ήμουν”. Η εμφάνιση σίγουρα παίζει ρόλο αλλά δεν αρκεί. Αυτό που λέμε και στο θέατρο, όταν ανοίξει η αυλαία και δεν τα λες, ακόμα και ο Αλέν Ντελόν να είσαι…θα σε πετάξει! Προσπαθούσα με τα άλλα μέσα και όχι με την εμφάνιση.
Σε κανέναν ηθοποιό νομίζω ότι αρέσουν τα Χριστούγεννα. Ο κόσμος κάθεται και εμείς κάνουμε υπερωρίες. Για να έρθουν αυτοί στο θέατρο, πρέπει εμείς να δουλεύουμε. Ποτέ δεν έχω κάνει Χριστούγεννα. Μία φορά μόνο πριν από 4-5 χρόνια που έκανα Χριστούγεννα και Πρωτοχρονιά.
Δεν αγαπώ ούτε τα γενέθλια, ειδικά στην ηλικία μου. Παράπονο δεν έχω αλλά το κοντέρ γράφει. Πάρτι δεν θα κάνω ποτέ, με εκνευρίζουν. Τι να πω; Άλλος ένας χρόνος κοντύτερα στο τέλος; Όταν έγινα 40 χρονών επειδή ακούγονται σε έναν άνθρωπο νέο, έπαθα υστερία. Είχα τόσα νεύρα και πήγα στο σπίτι μου. Θα πήγαινα σε ένα σπίτι φίλων, είχα τόσα νεύρα, έκλεισα το παράθυρο του μπάνιο και έσπασε. Πάω στους φίλους μου και χτυπάω το κουδούνι, ήταν σβηστά τα φώτα και μου έκαναν έκπληξη. Το τι τους είπα, δεν λέγεται.
Δεν έχω κανένα παράπονο, η ζωή μου υπήρξε ευτυχισμένη. Ο χαρακτήρας παίζει ρόλο αλλά όχι πάντα σε αυτή τη δουλειά. Υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι καθόλου καλοί χαρακτήρες, αλλά είναι καλοί σε αυτό που κάνουν εξακολουθούν και υπάρχουν. Υπήρξε μεγάλος σταρ που δεν τον συμπαθούσε κανείς, δεν πήγε κανείς στην κηδεία του, ήταν πολύ γρουσούζης. Πέθανε ένας τόσο διάσημος άνθρωπος, κωμικός και δεν θέλανε να πάνε ούτε στο τελευταίο κατευόδιο».
«Ήταν σοκαριστικό»
«Παραλίγο να παίξω με τον Δημήτρη Χορν. Με πήρε στο θίασό του, έπεσε η δικτατορία, έγινε γενικός διευθυντής στην ΕΡΤ και με πήρε να λέω τις ειδήσεις. Για 17 χρόνια τις παρουσίαζα.
Έκανα το πρώτο έγχρωμο δελτίο ειδήσεων με τη Λιάνα Κανέλλη. Ήταν σοκαριστικό. Γιατί όταν είχες συνηθίσει για 7 χρόνια να σε βλέπεις ασπρόμαυρο και ξαφνικά με χρώμα, λες…».
«Προς το τέλος της ζωής της ένιωθε πληγωμένη…»
«Δεν σκέφτηκα να γράψω βιβλίο γιατί νομίζω ότι δεν θα ενδιαφερθεί κανείς να τη διαβάσω. Έχω μια απλή ζωή, εγώ δεν θα το έπαιρνα. Έπρεπε να γίνει βιβλίο ή σήριαλ για τη γιαγιά μου την Κατίνα Παξινού. Είναι ακριβή για να γίνει. Μόνο το γεγονός ότι βρέθηκε στον Ατλαντικό Ωκεανό ενόψει πολέμου και έμεινε σε μια βάρκα λόγω τορπιλισμού, βρέθηκε απένταρη στην Αμερική και έκτοτε ξεκίνησε τα παίρνει τα Όσκαρ. Μυθικά πράγματα. Έχω στο σπίτι μου το Όσκαρ της Κατίνας Παξινού. Είχε μείνει 12 χρόνια στην Αμερική και γύρισε ενώ είχε τόσο μεγάλη καριέρα. Δεν άντεχε να μιλάει αγγλικά, ήθελε να μιλάει τη γλώσσα της.
Προς το τέλος της ζωής της ένιωθε πληγωμένη από τη χώρα. Οι Έλληνες δεν αγαπιόμαστε πολύ, δεν είμαστε φιλικοί ο ένας με τον λόγο. Πολλή ζήλεια».
«Κουραμπιέδες από χιόνι»
«Είναι μια γλυκιά, τρυφερή ταινία. Έχει χιούμορ. Ο Γιάννης έχει κάνει ένα άθλο. Είναι το παιδί που δεν έχω και είμαι πολύ υπερήφανος που ένα παιδί από το Κρυονέρι του Μεσολογγίου έφτασε και να σκηνοθετεί. Και με τόση τελειότητα και ψυχραιμία ως παραγωγός. Είχε τους δύο ρόλους του παραγωγού και του σκηνοθέτη και λες “πώς το άντεξε;”.
Έρχεται μια αμερικανιά της συμφοράς, μια μπούρδα και παράλληλα παίζεται μια ελληνική ταινία που δεν είναι μπούρδα και δεν το υποστηρίζουν. Γιατί; Είναι αμαρτία από τον Θεό.
Δεν την έχω δει με τα τελειωτικά χρώματα και ήχους. Είμαι ευχαριστημένος σε αυτή την ταινία, που έχω αυτή την υπέροχη ρολάρα και νομίζω ότι είμαι και καλός!».
