Ελένη Ράντου: “Αν άφηνα ελεύθερο τον εαυτό μου θα ήμουν χαρτόμουτρο. Τρελαίνομαι για τον τζόγο”
Καλεσμένη στην εκπομπή, The 2Night Show, βρέθηκε η Ελένη Ράντου και αναφέρθηκε τόσο στην παράστασή της όσο και στη ζωή της.
Η ηθοποιός στην αρχή της συνέντευξης παραδέχτηκε ότι δεν φορούσε κόκκινο κραγιόν επειδή είχε μεγάλα χείλη και δεν ήθελε κανείς να εστιάσει εκεί, κάτι που πλέον έχει ξεπεράσει.
Μάλιστα, μεταξύ άλλων μίλησε και για τους φόβους της, πώς τους ξεπέρασε και περιέγραψε ένα αστείο περιστατικό με τη γνωριμία της με τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου.
«Το έργο που γράφω (σσ Το πάρτι της ζωής μου) δεν είναι η ζωή μου αλλά ο τρόπος που βλέπω τη ζωή. Κατά τη διάρκεια της καραντίνας το θέμα του θανάτου ήταν κυρίαρχο και μου γεννήθηκε η ιδέα να αποχαιρετήσω τους φίλους που έφυγαν. Και ένα κομμάτι αυτών των ανθρώπων είναι μέσα στο έργο. Μια φράση που έλεγαν, μια στιγμή που έχουν ζήσει, έναν πρόωρο τοκετό. Μια φίλη μου είχε γεννήσει πρόωρα. Ήθελα να τους αποχαιρετήσω με την τεράστια απελπισία που ένιωθα εκείνη τη στιγμή και ήθελα να το αντιστρέψω σαν δώρο. Ότι η ζωή σε κάθε δυσκολία είναι ένα δώρο».
«Είμαι κακούργα»
«Υπάρχει ένα λάλημα του κόσμου μετά τον κορονοϊό γιατί βιάστηκε τόσο πολύ να πάει παρακάτω που δεν διαχειρίστηκε κανείς τι του συνέβη. Άλλαξε πολύ ο κόσμος μετά από αυτό, βλέπω διαφορετική θεώρηση για τη ζωή. Ότι δεν αξίζει πια τον κόπο να ταλαιπωρηθείς, να προγραμματίσεις κάτι. Μια ματαιότητα και το βλέπεις πολύ στους νέους ανθρώπους. Τους ενδιαφέρει να είναι μια δουλειά να περάσουν καλά και να τους πάει ψηλά. Έχει φτιάξει ένα περιβάλλον σαν να έχουμε ζήσει το τέλος του κόσμου και να έχουμε αναθεωρήσει πολλά πράγματα. Έχει φέρει σύγχυση σε πολλούς και σοφία σε άλλους. Έχει φέρει νεύρα, μια ψυχολογική ανισορροπία.
Την ηλικία μου τη λέω γιατί την λέει και ο γούγκλης ο μαρτυριάρης.
Φοβόμαστε πολύ τον θάνατο και το κατάλαβα πως αντιδράσαμε με τον κόβιντ. Πόσο φοβικός λαός είμαστε! Έχουμε μια ισχυρή σχέση με τον φόβο. Σημασία έχει ότι ο φόβος θανάτου είναι πιο ισχυρός από την αιτία του. Ο άνθρωπος είναι το μόνο είδος που ξέρει ότι θα πεθάνει και είμαστε καταραμένοι. Είναι τραγικά κυνικό αυτό το πράγμα. Θα έπρεπε να παίρνουμε τη ζωή πιο χαλαρά και να μη τη μαυρίζουμε πολύ.
Κατέληξα ότι δεν μας ανήκουν τα παιδιά μας. Τα φτιάχνεις να τα βγάλεις στην κοινωνία, να τους δώσεις μια σπρωξιά να κατακτήσουν τη δική τους ζωή. Εγώ είμαι ο κλασσικός τύπος που θα είμαι κακιά πεθερά. Δεν υπάρχει ο άνθρωπος που της αξίζει, είμαι κακούργα. Το ξέρω πολύ καλά ότι δεν θα περνάει καλά μαζί μου ο γαμπρός.
Την ίδια ώρα που έχει την έλλειψη φωλιάς, πήρα δεύτερο σκυλί, έχει και μια ελευθερία. Ξαναγυρνάω στην εφηβεία μου. Δεν έχω συνέχεια το νου ότι πρέπει να τρέξω πίσω από τις ανάγκες της κόρης, που ήταν καθημερινή σκέψη. Τώρα έχει πάρει τη ζωή της στα χέρια της. Το συνειδητοποίησα όταν έβαλα δυνατά τη μουσική και λέω “α, δεν φοβάμαι μην ξυπνήσω ή ταράξω κανέναν”. Καθετί που έχει ένα στρίμωγμα έχει και ένα φως. Από μια ηλικία και μετά που άρχισα να περνάω καλά με τη μοναξιά μου, ενώ παλιά ήθελα βαβούρα, κόσμο».
«Το έχω βάλει στα πόδια πολλές φορές»
«Όλη μου τη ζωή έχω κάνει τόσο φόκους το να μάθω τους ανθρώπους. Νομίζω ότι αυτό είναι το κέντρο της προσοχής μου, οι άνθρωποι. Και κατάλαβα ότι δεν θα τους μάθω ποτέ, πάντα θα με εκπλήσσουν. Μου έχει κινήσει το ενδιαφέρον το μυστήριο του ανθρώπου. Μου αρέσει να τους παρατηρώ πολύ. Η ανθρωπιστική πλευρά της δουλειάς μας μου γεννά ενδιαφέρον. Γίνομαι όλο και πιο περίεργη για την ανθρώπινη φύση.
Το έχω βάλει στα πόδια πολλές φορές αλλά ξαναγυρίζω. Πάντα ψάχνω το γιατί. Όχι με την ευκολία του έλα να πούμε τα τραύματά σου!
Είχα πολλές φοβίες αλλά κατάφερα να τις νικήσω. Είχα φτάσει σε φοβικό επίπεδο να καταπιώ γιατί ένιωθα ότι θα πνιγώ. Όταν παθαίνεις μια φοβία, μεταπηδάει σε μια άλλη. Ξεκίνησα με κλειστοφοβία, έγινε αγοραφοβία, και κατέληξε στο να φοβάμαι να καταπιώ.
Είμαι ενοχική. Ακόμα και τώρα αν ακούσω ένα κορνάρισμα θεωρώ ότι φταίω εγώ. Όταν αγόραζα ένα ρούχο με κακή εφαρμογή νόμιζα ότι φταίει το σώμα μου. Έκανα πολλή δουλειά γιατί έχει και μια εγωπάθεια μέσα, ότι είσαι το επίκεντρο και φταις για όλα. Δούλεψα για αυτό. “Ε για μαζέψου. Ποια νομίζεις ότι είσαι που φταις για τα πάντα;”».
«Είχε να πλύνει το αμάξι με τον εμετό μου 15 μέρες»
«Σωματοποιώ αμέσως το άγχος μου. Το πρώτο είναι ο έρπης. Οι άνθρωποι που κάνουμε αυτή τη δουλειά έχουμε έναν ισχυρό δαίμονα μέσα μας αλλιώς δεν μπορείς να την κάνεις. Καμιά φορά μπορεί να σε καταπιεί. Πολλές φορές γίνεται δημιουργικός και πολλές φορές μπορεί να γυρίσει εναντίον σου, να σε δαγκώσει.
Είμαι φανατική καπνίστρια. Έχω μια σχέση μεγάλης εξάρτησης. Αν άφηνα ελεύθερο τον εαυτό μου θα ήμουν χαρτόμουτρο. Τρελαίνομαι για τον τζόγο. Είμαι πιο ισχυρή από την τύχη μου, είμαι αρρωστάκι. Φεύγω όταν βλέπω ότι γίνεται σε έναν βαθμό που δεν το ελέγχω. Με έχει σώσει ότι είμαι freak control. Το ποτό δεν το μπορώ αν και το προσπάθησα στα νιάτα μου. Πρέπει να έχω ένα ένζυμο γιατί κάνω αμέσως εμετό. Έτσι με ερωτεύτηκε ο άντρας μου, από έναν εμετό.
Βγήκαμε ραντεβού, ήμασταν αμήχανοι, είχε φέρει την παρέα του και εγώ μόνη μου. Έπιναν όλοι γιατί ήμασταν σε μπαρ, προσπάθησα να κάνω ότι πίνω. Στο δεύτερο αρχίζω τους εμετούς και κάνω στο αμάξι του. Δεν το έπλυνε για 15 μέρες και μου είπε “Δεν θα το πλύνω γιατί είναι ο δικός σου εμετός”. Κατάλαβε νομίζω την αγωνία μου να πιώ ενώ δεν πίνω και του φάνηκε τρυφερό. Μόνο μια πατρική φιγούρα θα δει τρυφερά τον εμετό σου».
