Συγκινεί ο Γιώργος Νανούρης: “Θέλω να ξεχάσω πώς ήταν τα δωμάτιά μας στο σπίτι με τα 7 μου αδέρφια”
Στο πλατό της εκπομπής «Πρωίαν σε είδον» βρέθηκε ο Γιώργος Νανούρης και μίλησε για όλα στους Φώτη Σεργουλόπουλο και Τζένη Μελιτά.
Ο Γιώργος Νανούρης σκηνοθετεί την παράσταση Συρανό στο θέατρο Αλκυονίς.
«Είμαστε 8 αδέρφια στην οικογένεια και αυτό με κάνει να μπορώ να λειτουργώ καλά με κόσμο και ομαδικά, αλλά μετά από λίγο να θέλω οπωσδήποτε την απόλυτη ησυχία στο σπίτι. Είμαι όλη μέρα με κόσμο λόγο της δουλειάς, οπότε αποζητώ την ώρα που θα φτάσω στο σπίτι και θα έχω ησυχία», είπε αρχικά ο ηθοποιός και σκηνοθέτης.
«Θέλω να ξεχάσω πώς ήταν τα δωμάτιά μας στο σπίτι. Ήμουν το 6ο παιδί και συνέχεια αισθανόμουν ότι με έχουν αφήσει», είπε με χιούμορ και εξήγησε: «Μετά από κάποια στιγμή ήταν μεγάλες οι διαφορές με τα αδέρφια μου, οπότε κάποια έφυγαν από το σπίτι και δεν το ένιωθα πολύ αυτό. Όπως όλα τα πράγματα, έχει τα καλά του, έχει και τα κακά του».
«Ήμουν πολύ ήσυχος και υπάκουος, ήμουν το καλό παιδί, δεν δημιουργούσα προβλήματα. Θέλει προσπάθεια να είσαι καλός άνθρωπος. Θεωρώ ότι και η ψυχή μου έχει μια καλοσύνη, αλλά προσπαθώ και να το δουλεύω. Η πρώτη μου αντίδραση να μην είναι η αρνητική. Όταν το προσπαθείς και το δείχνεις στον άλλον, το εισπράττει και το μεταφέρεις», δήλωσε.
Για το πώς προσέγγισε μεγάλες προσωπικότητες, όπως η Χαρούλα Αλεξίου, ο Γιώργος Νταλάρας και ο Βλαδίμηρος Κυριακίδης, απάντησε: «Πηγαίνεις με πολύ σοβαρότητα για να καταλάβουν ότι ήρθες εδώ για να κάνεις τη δουλειά σου, ότι είσαι επαγγελματίας, και επίσης όταν καταλάβουν ότι νοιάζεσαι για αυτό που θα κάνεις και ότι πρόκειται να τους φροντίσεις και ότι είσαι ευγενικός, κατευθείαν σου αφήνονται. Μετά είναι και οι ίδιοι τόσο έμπειροι που καταλαβαίνουν τις προθέσεις του ανθρώπου που έχουν απέναντι. Δεν υπήρξε ποτέ κανένα πρόβλημα με όλους αυτούς και το λέω και έβαλα και τον Βλαδίμηρο μέσα γιατί είναι άνθρωποι με πολύ μεγαλύτερη πείρα από εμένα, οπότε πας και λες θα με ακούσει που εγώ είμαι μικρότερός του και με λιγότερα χρόνια στη δουλειά; Κι όμως βλέπεις ότι ενδιαφέρονται για το καινούριο, νοιάζονται και στην τελική γι αυτό σε φώναξαν».
Για το αν η ομορφιά είναι ένα στερεότυπο: «Δεν νομίζω ότι υπάρχει τέτοιο κριτήριο για να σε πάρει κάποιος στην Επίδαυρο».
