Αποκλειστικά στην έντυπη OnTime – Γεράσιμος Γεννατάς: “Κινδύνεψα να χάσω τα δυο μου δάχτυλα”
Αγαπάει τη δουλειά του, την οποία υπηρετεί επί σειρά ετών. Ο λόγος για τον ηθοποιό Γεράσιμο Γεννατά, ο οποίος μίλησε στην έντυπη OnTime για την τηλεοπτική σειρά “Έρωτας φυγάς” όπου εμφανίζεται, αλλά και για το θέατρο. Αναφέρθηκε στη σχέση του με τον γιο του και στην ιδιότητά του ως πατέρα, ενώ αποκάλυψε και την πρόσφατη περιπέτεια που πέρασε, καθώς από ένα ατύχημα παραλίγο να χάσει δύο δάχτυλα από το ένα χέρι του.
Όσα είπε ο Γεράσιμος Γεννάτας
Ποιες είναι οι επόμενες εξελίξεις στον “Έρωτα φυγά”;
Αν σας πω τι θα γίνει, δεν θα το δείτε, αλλά να ξέρετε ότι θα γίνει το καλύτερο, αυτό μπορώ να το πω με σιγουριά!
Κάνοντας μια αναδρομή, ήσουν κατά βάση ηθοποιός του θεάτρου…
Ακόμη και τώρα είμαι ηθοποιός του θεάτρου, κάνω τρία θέατρα. Φέτος, θα ξανακάνω τρεις παραστάσεις, τις οποίες έκανα και πέρσι, που είναι αμιγώς κοινωνικοπολιτικού χαρακτήρα, με αυτή τη ζωή που ζούμε. Η μία παράσταση λέγεται «Περιοδεύον θίασος» και είναι η αφήγηση της Σμύρνης, όπως δεν την έχουμε ξαναδεί στο θέατρο, που θα παίζεται από την καινούρια χρονιά στο θέατρο «Τζένη Καρέζη». Θα ξανακάνω μια παράσταση, με την οποία πήγαμε μόνοι μας στη Νέα Υόρκη, σε αμερικανικό κοινό, όχι στην ομογένεια. Το λέω αυτό γιατί το να απευθυνθείς στη ομογένεια είναι πιο εύκολο. Απευθυνθήκαμε σε αμερικανικό κοινό στο Μπρόντγουεϊ – πιο down town στο Μανχάταν δεν γίνεται. Μια παράσταση που είχαμε κάνει στο «Θέατρο Τέχνης» δύο χρονιές. Λέγεται «Το κόκαλο» κι έχει να κάνει με μια πολύ μεγάλη μορφή του παγκόσμιου θεάτρου του περασμένου αιώνα, που λέγεται Αντονέν Αρτώ, ενός πολύ αντισυμβατικού καλλιτέχνη. Εκεί είμαι παρέα με τον Γιώργο Μπαλαμιώτη, έναν ημίτρελο ιδιοφυή μουσικό, και θα παίζουμε στο θέατρο «Σημείο». Θα ξανακάνω και μια παράσταση που είχα σκηνοθετήσει, που λέγεται «Έρως μονόπτερος, ο πλάνης». Πρόκειται για μια πάρα πολύ διασκεδαστική κωμωδία, αλλά πάλι με αντικείμενό της την αγάπη για τον άνθρωπο, τον έρωτα, τη ζωή, τη μοναξιά, τον εγωισμό και όλο αυτό το δύσκολο πράγμα που βιώνουμε ως κοινωνία. Αλλά είναι πολύ διασκεδαστική.
Υπάρχει ελεύθερος χρόνος για προσωπική ζωή με τόση πολλή δουλειά;
Βέβαια υπάρχει χρόνος ελεύθερος για την προσωπική μου ζωή. Πρόσφατα είχα ένα ατύχημα, παραλίγο να χάσω δύο δάχτυλα από το χέρι μου!
Τι συνέβη;
Ήμουν πάνω στο βουνό, στο σπίτι που έχω, όπου έκανα δουλειές κι εκεί παραλίγο να χάσω τα δύο μου δάχτυλα. Έκοβα κάτι με τροχούς και αλυσοπρίονα και να τι έπαθα… Έχω ένα σπίτι πάνω στο βουνό, στο Χελμό, κάτω από τα Ύδατα της Στυγός, κάτω από το χιονοδρομικό κέντρο. Μια πολύ ωραία πτυχή αυτού του πράγματος που κάνουμε είναι ότι αγαπάμε τόσο πολύ αυτό που κάνουμε, μας αρέσει, ασφαλώς και είναι δουλειά, αλλά είναι ο τρόπος με τον οποίο ζούμε.
Έχεις οικογένεια, σύντροφο και παιδί…
Ναι, όλοι εκεί, πάνω στο βουνό ή εδώ, στις δραστηριότητες που πάμε. Ο γιος μου είναι 9,5 χρόνων.
Πώς είσαι στο ρόλο ζωής, εκείνον του μπαμπά;
Είμαι κανονικός μπαμπάς. Έχω αγάπη, νοιάξιμο, φροντίδα για το γιο μου, θέλω να είμαι δίπλα του…
Σε παλαιότερες κουβέντες μας μου είχες δηλώσει ότι δεν σκεφτόσουν να γίνεις πατέρας, να φέρεις στον κόσμο ένα παιδί…
Αυτό νομίζω ότι κατοικεί μέσα σε όλους τους ανθρώπους και συμβαίνει επειδή πρέπει να συμβεί, επειδή είναι η ώρα, επειδή είναι η σκέψη, λόγω της επιθυμίας…
Τι θέλεις να έρθει στη ζωή σου;
Θέλω να έρθει μια καλύτερη ζωή για την κοινωνία, δεν είναι ζωή αυτή που κάνουμε. Δεν γίνεται να ζούμε σε μια κοινωνία που σκοτώνουμε τις γυναίκες. Μια κοινωνία που σκοτώνει τις γυναίκες δεν είναι κοινωνία. Βλέπεις ότι υπάρχει τρομακτικό μίσος ανάμεσα στους ανθρώπους, κάθε μέρα.
Τι πιστεύεις ότι το πυροδοτεί αυτό;
Τονίζεται, τονώνεται και πριμοδοτείται πάρα πολύ, την τελευταία δεκαετία, ο εγωισμός, ένας κενός εγωισμός, ένα «εγώ» που δεν είναι τίποτα, ενώ ο καθένας λέει ότι «είναι δικαίωμά μου». Έχουμε ξεχάσει ότι υπάρχει πρωτίστως ένα συλλογικό δικαίωμα και δεν υπάρχει το «είναι δικαίωμά μου». Μέσα στο συλλογικό δικαίωμα είναι και το δικό μου το δικαίωμα. Σε λίγο θα τρωγόμαστε στους δρόμους, υπάρχει μίσος. Πρέπει όλοι μας, από οπουδήποτε είμαστε, να δουλέψουμε γι’ αυτό. Δεν είναι κοινωνία αυτή, που σκοτώνει ο ένας τον άλλον…
Παλαιοτέρα ήσουν πιο οξύς στις απόψεις σου, είναι θέμα ωριμότητας;
Και τώρα είμαι, δεν έχω ωριμάσει, όχι, απλώς προσπαθώ να γίνω πιο ευγενικός, αλλά βλέπεις ότι τα πράγματα είναι ίδια. Μιλάω για την κακία που υπάρχει, για το μίσος των ανθρώπων, που είναι σαν να μη θέλουμε να ζήσουμε μεταξύ μας. Πέραν όλων των υπολοίπων, και άσε το περιβάλλον, που θα τα πληρώσουμε όλα αυτά. Όλοι μας νομίζω ότι πρέπει να δουλέψουμε σε αυτή την κατεύθυνση. Θέλουμε να ζήσουμε μαζί, να κοιτάμε ο ένας τον άλλο στα μάτια και να γελάμε; Το θέλουμε;
Της Ρενέ Σαραντινού
Δημοσιεύθηκε στην έντυπη OnTime
