Ο Γιώργος Κωνσταντίνου ήταν καλεσμένος στην εκπομπή Στούντιο 4 και μίλησε για τη ζωή και την καριέρα του, η οποία μετράει 64 χρόνια μόνο στο θεατρικό σανίδι.
Παρόλα αυτά όπως είπε «επιμένω και το λέω ότι δεν κοιτάζω πίσω, το παρελθόν είχε πολλά σκαμπανεβάσματα. Κοιτάζω μπροστά γιατί όταν κοιτάζεις πίσω χάνεις το μπροστά. Αν το νοσταλγείς, είμαι σίγουρος ότι χάνεις το μέλλον.
Αν σκεφτόμουν αυτά που δεν έκανα δεν θα μπορούσα να προχωρήσω παρά πέρα. Προσπαθώ να αναπληρώσω τις παραλείψεις από το παρελθόν.
Ό,τι και να έπαιζα, και το πιο ευτελές θέαμα, ήταν μέσα από την ψυχή μου. Ήθελα να πιστεύω ότι αυτό που κάνω είναι αληθινό, αυτό συγχώρησε ο κόσμος και πέρασα από μια επιθεώρηση σε απίθανα έργα όπως οι Άθλιοι.
Ήταν θέμα επιβίωσης, έπρεπε να δουλέψουμε. Εδώ μπορεί να μη σε φώναζε κανείς με αποτέλεσμα να μου λένε να κάνουμε μια “αρπαχτή” με μια επιθεώρηση και έπρεπε να πάω. Πέρασα από όλα τα είδη.
Είναι παράξενο, μπορεί να είμαι χάλια, να υποφέρω, να είμαι αρνητικός να πάω στην πρόβα, όταν πάω εξαφανίζονται όλα όπως και όταν παίζεις στην σκηνή. Έχω παίξει με 40 πυρετό, περίμεναν οι γιατροί στη γωνία να μου κάνουν ένεση, με θάνατο – μου είπαν ότι πέθανε η μητέρα μου την ώρα που έβγαινα στην σκηνή. Ήξερα ότι δεν ήταν καλά, ήταν στο νοσοκομείο. Ήμουν στο καμαρίνι και μπαίνει η Καραγιάννη μέσα και καταρρέει (ήξερε τη μητέρα μου και την αγαπούσα). Είπα ότι πρέπει να βγω στην σκηνή. Δεν ξέρω πώς έπαιξα.
Είναι βαριά και ανθυγιεινή εργασία. Το θέατρο είναι αυτό, γέλα παλιάτσο. Έχεις υποχρέωση απέναντι στο κοινό» είπε, ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
«Δεν μπορείτε να το καταλάβετε. Είμαι 64 χρόνια στο θέατρο, είναι πάρα πολλά, όταν παίρνεις ένα τέτοιο έργο στα χέρια σου, δεν μπορείς να μην το πάρεις, σου δίνει δύναμη μέσα σου, ακουμπάει η ψυχή σου. Δεν είναι λίγο μετά από τόσα χρόνια και στην ηλικία που είμαι να σου δίνουν ένα τέτοιο έργο. Εκεί που θα μπορούσες να αποσυρθείς, να μην υπάρχεις, σου δίνεται μια δημιουργία» είπε για την παράσταση «Κάθε Πέμπτη κύριε Γκρην» όπου πρωταγωνιστεί.
«Είμαι βουτηγμένος μέσα σε αυτό που έζησα και ζω, αυτό που λέγεται συγγραφή και θέατρο. Γράφω και τα βάζω στο συρτάρι, δεν με ενδιαφέρει αν τα πάρει κανείς. Βλέπω καμιά σκηνή μου, γελάω αλλά δεν βλέπω τις ταινίες μου ενώ τα γραπτά μου μπορεί να τα ξαναδιαβάσω, με πάνε σε έναν άλλον κόσμο».
«Πολεμούσα με το ρεύμα. Έκανα σίριαλ, μετά πήγαινα στο θέατρο επειδή έλεγα μέσα μου “μπορώ”. Έχω καταστραφεί οικονομικά σε δουλειά. Ξέφυγα με τη δύναμη του να ξεκινήσεις πάλι.
Το 80% της ενέργειάς μου είναι στην σκηνή. Μετά κρατιέμαι. Αγαπούσα πολύ τους νέους ηθοποιούς. Όσο μπορούσα αν υπήρχε κάποιο ταλέντο προσπαθούσα να βοηθήσω» είπε ο Γιώργος Κωνσταντίνου και έπλεξε το εγκώμιο του Αποστόλη Τότσικα με τον οποίο συμπρωταγωνιστεί.
Γιώργος Κωνσταντίνου:«Τεράστιοι πρωταγωνιστές αμφισβήτησαν το ταλέντο μου»
«Ήμουν αμφισβητούμενος πολύ, υπήρξαν πρωταγωνιστές τεράστιοι τότε του κινηματογράφου και του θεάτρου που αναρωτιώνταν “εκείνος ο Κωνσταντίνου έχει ταλέντο;”. Έρχονταν και μου το έλεγαν. Μιλάμε για επώνυμους ανθρώπους. Πίστευα πάρα πολύ στον εαυτό μου. Είχα όμως και τη δική μου άποψη ότι κάποιοι είχαν ελαττώματα. Εγώ απορρίφθηκα από τον κινηματογράφο επειδή πίστευα σε άλλα πράγματα. Έμπαινα στο πετσί του ρόλου και σε κάθε ταινία ήμουν άλλος και ο κόσμος που ζητούσε την τυποποίηση μπερδεύτηκε. Μετά τις 10-12 ταινίες είδαν ότι δεν είμαι εμπορικός και με ξαπόστειλαν» ανέφερε, ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
Μάλιστα όπως είπε, οι ταινίες του αναγνωρίστηκαν όταν παίχτηκαν στην τηλεόραση.
«Η δε γυνή να φοβήται τον άνδρα ήταν 40η, ήμουν άγνωστος.
Όταν μου έκαναν την πρόταση για τους Πανθέους με έπιασαν τα γέλια γιατί και στον Λάκη τον Γλυκούλη έκανα τη διαθήκη μου και πέθαινα. Κατάφερα όμως να κάνω δημιουργία ακόμα και στο πρώτο επεισόδιο.
Αν πάρω το σενάριο και μου αρέσει δεν λέω όχι. Και τα δύο σενάρια (Πανθέοι, Τα καλύτερά μας χρόνια) ήταν καταπληκτικά.
Είναι μεγάλη χαρά που χτυπάει το τηλέφωνο στο θέατρο. Αν συνεχίσει να χτυπάει θα δημιουργήσω και καλύτερα πράγματα γιατί υπάρχουν σπουδαίοι ρόλοι» ανέφερε.
«Με ρωτήσανε τι κέρδος είχα στη ζωή μου. Κέρδισα την αγάπη του κόσμου. Όταν βλέπω τον κόσμο πώς με αντιμετωπίζω όπου πηγαίνω…, κατέληξε ο Γιώργος Κωνσταντίνου.
