Η Κατερίνα Γερονικολού μιλάει για την απώλεια του πατέρα της και τις κακοποιητικές συμπεριφορές που βίωσε
Η Κατερίνα Γερονικολού μίλησε στο περιοδικό Hello και ανάμεσα σε άλλα αναφέρθηκε στον πατέρα της, αλλά και στις κακοποιητικές συμπεριφορές που βίωσε.
Αν μείνεις ένα χρόνο εκτός θεάτρου, σου λείπει;
Το θέατρο απαιτεί πολλή συγκέντρωση και ενέργεια και είναι ο μεγαλύτερος βαθμός έκθεσης για έναν ηθοποιό. Εννοείται ότι και το σινεμά και η τηλεόραση έχουν έκθεση, αλλά εκεί υπάρχει η προστασία του σκηνοθέτη και του μοντάζ. Στο θέατρο, για όσο βρίσκεσαι πάνω στη σκηνή, η αδρεναλίνη είναι στο peak, μια συνθήκη που με αγχώνει, αλλά και με ικανοποιεί βαθύτατα. Κάθε βράδυ καρδιοχτυπάς. Υπό αυτή την έννοια, δεν μου λείπει το άγχος μιας παράστασης. Ένα χρόνο που έμεινα εκτός, είχα ηρεμήσει από αυτό το καρδιοχτύπι, από την άλλη, όμως, αποζητούσα την επαφή με το κοινό.
Το θέατρο από τη μία σε φοβίζει, σου προκαλεί καρδιοχτύπι, αλλά σου δίνει και μεγάλη χαρά. Στη ζωή σου τι σε φοβίζει και τι σου δίνει μεγάλη χαρά;
Με φοβίζουν τα αναπάντεχα, αυτά που δεν μπορούμε να ελέγξουμε. Ίσως να ακουστεί πολύ κλισέ, αλλά αυτό που μου δίνει χαρά είναι να νιώθω οικειότητα με πρόσωπα και καταστάσεις, να βρίσκομαι σε ασφαλές περιβάλλον -σε ένα οικογενειακό τραπέζι ή πίνοντας καφέ με φίλους- και να μπορώ να πω τα πάντα και να μοιραστώ τα μυστικά μου. Όποτε νιώθω άνετα είναι για μένα μια όμορφη στιγμή, σημαίνει ότι όλα πάνε καλά.
Στα αναπάντεχα ανήκει σίγουρα και η απώλεια του πατέρα σου. Τι σε δίδαξε αυτή η συνθήκη ζωής;
Μία από τις αγαπημένες μου δουλειές είναι το σίριαλ «Κι όμως είμαι ακόμα εδώ», που προβάλλεται πάλι από την ΕΡΤ1, τα απογεύματα. Τη λάτρεψα αυτήν τη σειρά διότι μου δόθηκε ένας ρόλος σχεδόν αυτοβιογραφικός – αν και δεν είμαι υποχόνδρια. Θέλω, όταν τελειώνει η ημέρα, να λέω ότι την έζησα όπως θα έπρεπε να τη ζήσω, χωρίς τους λάθος ανθρώπους δίπλα μου, χωρίς τοξικότητα, με μια δουλειά που με ικανοποιεί, με συνεργασίες που επιλέγω και που με κάνουν ευτυχισμένη. Το περιβάλλον μάς κάνει αυτούς που είμαστε. Η απώλεια λοιπόν εμένα με δίδαξε ότι επειδή στη ζωή συμβαίνουν αναπάντεχα, δεν τα ελέγχουμε όλα και δεν γνωρίζουμε πόσο θα ζήσουμε, οφείλουμε να δίνουμε αξία στην κάθε μας μέρα. Με έμαθε να ζω τη στιγμή. Είναι λάθος να λέμε «θα πάω ταξίδι με τον αγαπημένο μου σε ένα χρόνο». Όχι ότι αυτό σημαίνει πως δεν με νοιάζει τι θα γίνει σε πέντε χρόνια ή πως αδιαφορώ για το μέλλον μου, αλλά αυτό που μπορώ να ζήσω τώρα θέλω να το ζήσω τώρα.
Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Όχι, δεν έχω κάνει και, απ’ ό,τι έχω καταλάβει, είμαι από τους ελάχιστους.
Αντιμετωπίζεις όμως τη ζωή με ωριμότητα και σοφία.
Ένα από τα αγαπημένα μου χόμπι είναι το διάβασμα. Το να διαβάζω ωραία αναγνώσματα ψυχολογίας και αυτοβελτίωσης, αλλά και μυθιστορήματα και πιο φιλοσοφικά βιβλία μού προσφέρει πολλά. Ίσως αυτό να είναι η ψυχοθεραπεία μου, να διαβάζω τις σκέψεις έξυπνων ανθρώπων.
Υπάρχει βιβλίο που σε επηρέασε καταλυτικά;
Ένα πολύ ωραίο βιβλίο που είχα διαβάσει στα ’20 μου είναι το «Μην το σκέφτεσαι… Ζήσε!», που ουσιαστικά σου λέει ότι όταν δηλητηριάζεσαι, άλλαξε τη σκέψη σου. Κάνε κάτι άλλο. Παίξε τένις, χόρεψε, βγες βόλτα. Μη βουλιάζεις στη δύσκολη στιγμή σου. Μπορεί να ακούγεται απλό, αλλά έτσι ουσιαστικά παλεύεις τη δυσκολία.
Ποια είναι τα τρία κομβικά σημεία στη ζωή σου;
Όταν μείναμε στην οικογένεια χωρίς τον μπαμπά, όταν πέρασα στη Νομική, γεγονός που με δίδαξε ότι όταν προσπαθείς σκληρά για κάτι, δεν πάει χα μένος ο κόπος σου, και ο επαγγελματικός μου στόχος, που είναι η διάρκεια στη δουλειά μου – και την αναφέρω ως δουλειά γιατί μου προσφέρει οικονομικές απολαβές. Διαφορετικά, θα την αποκαλούσα πάθος γιατί αυτό είναι.
Έχεις περάσει όμως και δυσκολίες σε αυτήν τη δουλειά. Έχεις ζήσει κακοποιητικές συμπεριφορές. Πώς τις αντιμετώπισες τότε;
Πολύ δύσκολα. Θεωρητικά, αν είχα απανωτά τέτοιες συνεργασίες, θα είχα εγκαταλείψει το χώρο καθώς δεν έχει νόημα νά υποβάλλουμε εν γνώσει μας τον εαυτό μας σε ψυχολογικά αδιέξοδα. Ευτυχώς, όμως, με τον καιρό, άλλαξε η σκέψη μου και είπα: «Ναι, έχω περάσει και δύσκολα, αλλά στη ζωή μου ήρθαν η Μιμή Ντενίση, η Ελένη Ράντου, ο Σπύρος Ρασιδάκης και όχι μόνο. Ήρθαν πολλοί θετικοί άνθρωποι που με αγάπησαν, τους εμπιστεύτηκα και τους έβαλα στην καρδιά μου». Δεν μένω λοιπόν σε εκείνες τις στιγμές.
Όταν τις βίωνες όμως;
Πάντα είναι δύσκολο να σε κάνουν να αισθάνεσαι λίγος, να αισθάνεσαι ότι δεν ανήκεις εκεί.
Και πώς το άντεξες;
Υπήρχε το πείσμα, ότι δεν θα λυγίσω, θα τα καταφέρω. Ουσιαστικά, είναι ένας πόλεμος και με τον εαυτό σου. Καταλαβαίνω γιατί το άντεξα τότε -έχουν περάσει και δέκα χρόνια-, τώρα όμως δεν θα το έκανα.
Τώρα θα εγκατέλειπες την παράσταση;
Ναι, τώρα θα έφευγα.
Σκέφτηκες τότε να εγκαταλείψεις και το χώρο;
Όχι, διότι συνέχισα με πολύ καλούς συνεργάτες και πολύ ωραίες συνεργασίες και επουλώθηκαν οι πληγές.
