Το ξέσπασμα της Έλντας Πανοπούλου: «Δε με κάλεσε κανείς να παίξω στην Επίδαυρο»
Η ηθοποιός ξέσπασε μέσα από τον προσωπικό της λογαριασμό στο Facebook γράφοντας χαρακτηριστικά:
«Ανάμεσα στους συνάδελφους που το τελευταίο διάστημα αντέδρασαν έντονα στην τοποθέτηση του Jan Fabre στην θέση του καλλιτεχνικού διευθυντή του φεστιβάλ Αθηνών , υπάρχουν σίγουρα κάποιοι που απλώς “ξεβολεύτηκαν” , μιας και η παρουσία τους κάθε χρόνο στο εν λόγω φεστιβάλ ήταν δεδομένη. (ενδεχομένως υπάρχουν κάποιοι ηθοποιοί που έχουν παγιωμένο δικαίωμα εμφάνισης στα ιερά χώματα της Επιδαύρου). Είμαι βεβαία ότι αν ο Fabre δεν ανακοίνωνε την πρόθεση του να μην τους συμπεριλάβει εφέτος στο φεστιβάλ ουδόλως θα αντιδρούσαν. Απεναντίας , κάποιοι από αυτούς , θα επικροτούσαν την αισθητική του και θα θεωρούσαν τα παλλόμενα πέη ως εξέλιξη των φαλλικών συμβόλων του Αρχαίου τελετουργικού κλπ…κλπ… Όμως εγώ που προφανώς δεν δικαιούμαι να πατήσω το πόδι μου στην Επίδαυρο , (δεν πειράζει..! άλλωστε ούτε η Βλαχοπουλου το πάτησε ποτέ αν και θα ερμήνευε την Λυσιστράτη καλύτερα από όλες και ΟΛΟΥΣ..!!!!! τους άλλους που την ερμήνευσαν κατά καιρούς) , εγώ λοιπόν που ούτε φέτος με κάλεσε κανείς να παίξω στην Επίδαυρο, θέλω να μοιραστώ ανυστερόβουλα τις σκέψεις μου μαζί σας…
Δυστυχώς για τον ελληνικό πολιτισμό ο Jan Fabre δεν είναι η αρχή είναι η κατάληξη .
Η κατάληξη ενός δρόμου, ενός μεταμοντέρνου θεατρικού δρόμου, όπου καινοφανείς Έλληνες σκηνοθέτες επιδίδονται επί σκηνής ακόμα και επί σκηνής του εθνικού μας θεάτρου σε μια άνευ προηγουμένου επίδειξη γύμνιας -πρόκλησης που πολύ φοβάμαι Ότι εκφράζει αποκλειστικά και μόνο την δική τους γυμνή αισθητική και την ανάγκη τους να κατευθύνουν το κοινό μακριά από την αλήθεια των κλασικών κειμένων και των μηνυμάτων τους , πειραματιζόμενοι μέσω τεχνικών αμφιβόλου θεατρικής προελεύσεως και απομακρύνοντας τους νέους ηθοποιούς από την αλήθεια του θεάτρου, από την αλήθεια της υποκριτικής τέχνης, μετατρέποντας τους πολλές φορές από ηθοποιούς σε ζογκλέρ.
Σκηνοθετική παρέμβαση, κατά την ταπεινή μου άποψη, δεν σημαίνει αλλοίωση του μύθου η της προσωπικότητας των ηρώων ενός θεατρικού έργου. Πειραματισμός και ανανέωση δεν σημαίνει κατάργηση της αυθεντικότητας της εποχής του εκάστοτε θεατρικού έργου. Κατανόηση των μηνυμάτων των συγγραφέων δεν σημαίνει μετατροπή σε δικά μας μηνύματα -απωθημένα . Και το καινούριο δεν είναι πόλεμος με το παλιό. Είναι αρμονική συνύπαρξη και εξέλιξη. Διαφορετικά πρέπει να σβήσουμε από την θεατρική μας ιστορία τον Ροντηρη ,τον Κατσελη ,τον Φωτο Πολιτη, τον Μουζενιδη, τον Καραντινο, τον Μινωτή , τον Κουν , τον Βολανακη και να ξαναρχίσει να γράφεται από τον Λιβαθινο, τον Λιγνάδη, τον Κακλέα, τον Ρηγο, τον Μαρμαρινο, τον Χατζακη , τον Ιορδανιδη …άξιοι κάποιοι απ αυτούς μα σίγουρα όχι όλοι.».
