Η εξομολόγηση της Εριέττας Κούρκουλου για τις κρίσεις πανικού: «Ένιωθα πως πεθαίνω»
Η Εριέττα Κούρκουλου, στα πλαίσια ημερίδας του Marie Claire, μίλησε για την μάχη της με τις κρίσεις πανικού.
Η Εριέττα Κούρκουλου Λάτση, Ethical Investor (Ηθική/κοινωφελής επενδύτρια), Ιδρύτρια και Πρόεδρος της οργάνωσης «Save a Greek Stray (Σώσε ένα ελληνικό αδέσποτο)», Ιδρύτρια και Πρόεδρος της οργάνωσης «A Promise to Animals (Μια υπόσχεση στα ζώα)» συζήτησε με τη συντονίστρια της συζήτησης με το γενικότερο θέμα «Ανοίγοντας δρόμους: ξεπερνώντας ταμπού και στερεότυπα».
«Το βίωσα για πρώτη φορά όταν ήμουν κοριτσάκι»
«Κάθε περίπτωση, φυσικά, είναι διαφορετική. Αλλά για εμένα οι κρίσεις πανικού ήταν ό,τι χειρότερο έχω ζήσει μέχρι τώρα, η μεγαλύτερη φοβία μου. Το βίωσα για πρώτη φορά όταν ήμουν κοριτσάκι ακόμη, πριν από την εφηβεία, τότε όμως δεν γνώριζα τίποτα σχετικά με αυτό που μου συνέβαινε. Όμως, η κατάσταση απογειώθηκε γύρω στα 21-22 χρόνια μου. Και τότε, υπήρχε η επιπλέον πίεση ότι αυτή η περίοδος είναι η καλύτερη στη ζωή όλων. Για εμένα ήταν η χειρότερη, ακριβώς λόγω των κρίσεων πανικού».
«Δεν μπορούσα να οδηγήσω, να πάω για καφέ με τις φίλες μου, να παραγγείλω φαγητό»
«Οι κρίσεις πανικού που πάθαινα έγιναν καθημερινές. Δεν μπορούσα να οδηγήσω, να πάω για καφέ με τις φίλες μου, να παραγγείλω φαγητό -τίποτα. Αλλά το πιο δύσκολο, ήταν ότι κανείς δεν ήξερε να μου πει κάτι για το πώς να διαχειριστώ αυτό που μου συνέβαινε. Παρακαλούσα τους ανθρώπους γύρω μου, ένιωθα πως πεθαίνω, κάθε μέρα. Και, επίσης, ένιωθα πως ήμουν τρελή. Κάποια ημέρα πήγα στο Ωνάσειο Καρδιοχειρουργικό Κέντρο, διότι πίστευα πως θα πάθω ανακοπή».
«Θεωρούσα την ψυχοθεραπεία σαν ένδειξη αδυναμίας»
«Εν τέλει, πήγα στη μητέρα μου και ζήτησα τη βοήθειά της. Και, μολονότι στην οικογένειά μας δεν είχαμε γενικώς σχέση με την ψυχανάλυση, ήταν κάτι ξένο για εμάς -ακόμη κι εγώ, ενδόμυχα, θεωρούσα την ψυχοθεραπεία σαν ένδειξη αδυναμίας- αλλά αυτό ήταν που χρειαζόμουν για να ξεπεράσω το πρόβλημα των κρίσεων πανικού».
«Πίστευα πως σε 1-2 μήνες θα μείνω έγκυος, κάτι που, ωστόσο, δεν ήταν καθόλου εύκολο»
Για την τεκνοποίηση και τις δυσκολίες που η ίδια αντιμετώπισε, ανέφερε: Nομίζω πως αυτό που μας ενώνει εδώ είναι ότι μιλάμε ανοιχτά για τις αλήθειες μας. Και αυτό έχει μια φοβερή απήχηση στον κόσμο, γιατί οι γυναίκες έχουμε μεγάλη δύναμη όταν μοιραζόμαστε μεταξύ μας αυτά που μας απασχολούν. Αυτό έκανα εγώ, για τη δυσκολία μου να κάνω παιδί.
Ήμουν 26 ετών, σε μια ηλικία που, όπως πίστευα, δεν θα έπρεπε να έχω πρόβλημα. Πίστευα πως σε 1-2 μήνες θα μείνω έγκυος, κάτι που, ωστόσο, δεν ήταν καθόλου εύκολο. Το μοιράστηκα κάπως τυχαία, επειδή μου είχαν ξεμείνει κάποια φάρμακα. Έκανα μια ανάρτηση στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς να αναφέρω το πρόβλημά μου».
«Συνειδητοποίησα ότι η δυσκολία της τεκνοποίησης απασχολεί πάρα πολλές γυναίκες»
«Πολλές γυναίκες, όμως, το κατάλαβαν αμέσως και μου έστειλαν δεκάδες μηνύματα, προσφέροντας συμβουλές και βοήθεια, χωρίς εγώ να έχω πει κάτι σχετικά. Υπήρξαν πολλές που είχαν περάσει κάτι αντίστοιχο και αυτό μου έδωσε τεράστια δύναμη. Συνειδητοποίησα ότι η δυσκολία της τεκνοποίησης απασχολεί πάρα πολλές γυναίκες. Οι οποίες κι αυτές με τη σειρά τους συνειδητοποιούν ότι το πράγμα δεν είναι τόσο απλό όσο πολλοί πιστεύουν, του τύπου “πήγα διακοπές, έκανα σεξ, έμεινα έγκυος”».
«Έτυχε να έχω τεράστια στήριξη από το σύζυγό μου»
«H βοήθεια είναι στην ουσία αλληλοβοήθεια. Έτσι το νιώθω εγώ αυτό το μοίρασμα των εμπειριών μας. Γιατί όταν νιώθεις μόνη σου, “χαώνεσαι”. Στη δική μου περίπτωση της υπογονιμότητας πχ, εγώ έτυχε να έχω τεράστια στήριξη από το σύζυγό μου. Σε βαθμό που, όταν έμεινα έγκυος, στην ψυχολόγο μου είπα “μείναμε έγκυος”, εννοώντας ότι όλο αυτό το ζήσαμε, κάθε στιγμή, με τον άντρα μου. Κι εκείνη μού έλεγε “δεν μείνατε έγκυος. Εσύ είσαι έγκυος”. Σωματικά, βέβαια, δεν μπορούσε κανένας άντρας να καταλάβει αυτά που περνά μια γυναίκα. Ορμονικά, ψυχολογικά κ.λπ. Γι’ αυτό ως γυναίκα χρειάζεσαι μια άλλη γυναίκα».
«Είναι υπέροχο να μεγαλώνω ένα αγόρι»
«Είναι υπέροχο να μεγαλώνω ένα αγόρι. Του εύχομαι να είναι πάντα ευτυχισμένος και υπεύθυνος. Προερχόμαστε από μια οικογένεια δυνατή και με ευθύνη. Αν ένας άνθρωπος έχει ένα απλό χρέος, ο γιος μου έχει μεγαλύτερο. Αυτό θα ευχόμουν στο παιδί μου: Να είναι ευτυχισμένος και να χρησιμοποιήσει τη δύναμη του για καλό».
«Ξέρουμε πάρα πολύ καλά πόσο τα ζώα μοιάζουν με εμάς τους ανθρώπους»
«Είμαι υπέρ της ελεύθερης επιλογής. Όμως, όταν κάποιος αποφασίζει ελεύθερα να φάει κρέας, ναι, είναι προσωπική επιλογή του, αλλά κάποιον αφορά που δεν έχει αυτή την επιλογή. Και αυτός ο κάποιος είναι το ζώο. Για όσους από εμάς έχουμε σχέση με κάποιο ζώο, πχ ένα σκύλο, μια γάτα κ.λπ. ξέρουμε πολύ καλά ότι τα ζώα έχουν συναισθήματα. Ξέρουμε πάρα πολύ καλά πόσο τα ζώα μοιάζουν με εμάς τους ανθρώπους -ακόμη και βιολογικά, γι’ αυτό, άλλωστε, γίνονται πειράματα πάνω τους.
Δεν ξέρω πώς ξεκίνησε η δική μου αγάπη μου για τα ζώα, γενικότερα όμως, πιστεύω πως η ενσυναίσθηση πρέπει να αφορά όλους -και στον τομέα της προστασίας των ζώων».
