Νίκος Πολυδερόπουλος«Καθόντουσαν άπραγοι και τώρα κλωτσάνε τους πεσμένους»
Μας συστήθηκε στο Μπρούσκο όπου είχε τον πρώτο του πρωταγωνιστικό ρόλο και ξεχώρισε αμέσως για το ταλέντο του. Όταν ήρθε το Τατουάζ και ο «Ορφέας», όλοι κατάλαβαν πως ο Νίκος Πολυδερόπουλος ήρθε για να μείνει! Στο σανίδι φέτος τον είδαμε στην «Ποντικοπαγίδα» στο θέατρο Νέος Ακάδημος ενώ δεν ξεχνάμε την εκπληκτική του εμφάνιση στο «Τοκ τοκ» του Κώστα Σπυρόπουλου.
Γοητευτικός τόσο που σε συνεπαίρνει, περισσότερο όμως ταλαντούχος αφού η μέχρι τώρα πορεία του αποδεικνύει πως η εμφάνισή του περνά σε δεύτερη μοίρα. Ο Νίκος Πολυδερόπουλος είναι αυστηρός με τον εαυτό του, πράγμα που τον οδηγεί σε σπουδαίες ερμηνείες «Με ενοχλεί να βλέπω τους θεατές με μάσκα και να μη βλέπω τις εκφράσεις τους, να μην βλέπω αν γελάνε, είναι η ανταμοιβή μου αυτή. Κατανοώ τα μέτρα αλλά δεν κατανοώ γιατί υπάρχει ο διαχωρισμός με τα μπουζούκια, αυτό το παράλογο δεν μπορώ να καταλάβω» απορεί ο αγαπημένος ηθοποιός μιλώντας στο Secret και τη Σπυριδούλα Τριάντου.
Παιδί ανήσυχο από μικρό, τράβηξε ένα δικό του δρόμο, μοναχικό «Λόγω της δυσλεξίας και μιας ελλειμματικής συμπεριφοράς δεν μπορούσα να ενταχθώ σε μια ομάδα και όσοι καθηγητές μπόρεσαν να το κατανοήσουν είδαν την εξέλιξή μου όσοι δεν μπόρεσαν είχαν πρόβλημα». Ο ρόλος του «Ορφέα» απέδειξε τις τεράστιες υποκριτικές του ικανότητες αλλά και το πάθος του με τη δουλειά του.
Ένας ρόλος που ποτέ του δεν ήθελε «Εγώ εκείνη τη περίοδο ήμουν στην Αμερική και τραγουδούσα μαντινάδες από το Μπρούσκο και ο Ανδρέας μου λέει τι θα έλεγες για την ανατροπή; Εγώ δεν ήθελα να με βρίζουν να χαλάσω το προφίλ. Με πίεσε πολύ. Εγώ προοριζόμουν για άλλο ρόλο και ήρθε μια μέρα και μου είπε να κάνουμε έναν κακό, έναν δολοφόνο. Ούτε ο serial killer ήταν στο πρόγραμμα. Έλεγα συνέχεια όχι, πίεση στην πίεση τελικά είπα το ναι και τότε ορκίστηκα πως αυτόν τον ρόλο ακόμα και ο χειρότερος να είναι στον πλανήτη εγώ θα κάνω να τον αγαπήσουν».
Όπως κι έγινε αφού τον Ορφέα τον μισούσες και τον λατρεύεις μαζί. Ένας πολύ απαιτητικός ρόλος που δεν ήταν καθόλου εύκολος για τον Νίκο Πολυδερόπουλο καθώς επηρεάστηκε πολύ «Είχα πει σε όλους να με φωνάζουν Ορφέα δυο χρόνια για να μπαίνω στο πετσί του ρόλου, τη γυναίκα που έκανε τη μητέρα μου πολλές φορές τη πονούσα όταν την έπιανα και της ζητούσα χίλια συγνώμη γιατί μου έβγαινε πάνω στο ρόλο το μίσος για εκείνη, είχα πολλά ψυχοσωματικά, θέμα με το στομάχι μου και είχα πει στην Βάνα Δημητρίου πώς να πήγαινε και τρίτη χρονιά δεν θα συνέχιζα» τονίζει και εξηγεί πως «τους φόνους μπορεί να μην τους έκανα για εσάς όλους αλλά εγώ στο μυαλό μου τους έκανα.
Ήταν πολύ ψυχοφθόρο όλο αυτό έτσι όπως το είχα χτίσει, έδωσα το παραπάνω και έγινε η ανατροπή αφού έγινα ο πρωταγωνιστής ενώ δεν ήμουν» παραδέχεται. Το θέατρο το λατρεύει, το υπηρετεί πιστά με σεβασμό και τον λυπεί όλο αυτό που συμβαίνει με τις καταγγελίες που βγήκαν –ευτυχώς- στο φως «Θα σου σχολιάσω με Σαίξπηρ ‘’Όσο κι αν το κακό το κρύβει ολάκερη η γη, έρχεται πάντα η ώρα που το φανερώνει στα μάτια των ανθρώπων’’.
Εγώ απλά ρωτάω όλους αυτούς που ξέρανε, τους μεγαλύτερους, και δουλεύανε μαζί τους, γιατί δεν προστατεύανε τον αδύναμο; Αυτό έμενα με ενοχλεί, το ποιός φταίει θα το πει η δικαιοσύνη, δεν θα κρίνω εγώ, ούτε κλωτσάω τον πεσμένο στον πάτωμα, εγώ κλωτσάω τη πόρτα και φεύγω! Τα έχω με αυτούς που δεν καλύπτουν τους αδύναμους. Καθόντουσαν άπραγοι και τώρα κλωτσάνε τους πεσμένους» τονίζει και εξηγεί πως «Αυτός ο χώρος για να καθαρίσει θα περάσουν χρόνια. Το θέατρο είναι σημαντικό, είναι δικό μας, είναι ελληνικό εμείς αντί να το τιμάμε και να γινόμαστε φιλόσοφοι επί σκηνής βλέπουμε να μαχαιρώνονται μεταξύ τους για το ποιος θα επικρατήσει. Πρέπει να νιώθεις πλήρης για να κάνεις τέχνη δεν πρέπει να είσαι ανασφαλής» ολοκληρώνει. 3 συνημμένα
*Δημοσιευτηκε στο Secret το Σάββατο 21/05
