Δέσποινα Βανδή: Η συγκινητική ανάρτηση και το δημόσιο «ευχαριστώ» στη Χαρούλα Αλεξίου (εικόνα)
Μετά την ανακοίνωση της απόφασης της Χαρούλας Αλεξίου να σταματήσει το τραγούδι, πολλοί είναι εκείνοι που θέλησαν να εκφράσουν δημόσια την αγάπη, την εκτίμηση και το σεβασμό προς το πρόσωπό της αλλά και το έργο της.
Η Δέσποινα Βανδή αποτελεί μία από τις μεγαλύτερες θαυμάστριες της, γεγονός που αποκάλυψε στους διαδικτυακούς φίλους της στο Instagram. Η γνωστή τραγουδίστρια γράφοντας ένα μακροσκελές κείμενο με συγκινητικά λόγια, μοιράστηκε μια προσωπική ιστορία της γυρνώντας το χρόνο σε διάφορες στιγμές του παρελθόντος και ευχαριστώντας παράλληλα την Χαρούλα Αλεξίου για όσα της έχει χαρίσει.
«Καβάλα 1979… Στο σχολείο θυμάμαι να ζωγραφίζω AC/DC πάνω στο θρανίο και στις μαθητικές μου τσάντες! Ωστόσο κάθε φορά που πήγαινα στο σπιτι της αδελφής μου άκουγα τις δικές της μουσικές! Ο πρώτος δίσκος με ελληνικά τραγούδια που κράτησα στα χέρια μου ήταν εκείνος της Χαρουλας και του Μανου Λοιζου! «Όλα σε θυμίζουν»… Αν και δε με αφορούσε ιδιαίτερα το ελληνικό τραγούδι εκείνη την περίοδο, η φωνή αυτής της γυναίκας διείσδυε με έναν αδιευκρίνιστο τρόπο στην παιδική ψυχή μου!
Θεσσαλονίκη… Στην επόμενη σκηνή θα σας πάω σε ένα κατάμεστο θέατρο στο θέατρο Δάσους! Φοιτήτρια εγώ, ανυποψίαστη, θυμάμαι να φτάνω καθυστερημένα και να μπαίνω με βουρκωμένα μάτια μόνο με το άκουσμα της φωνής της! Η δική μου φωνή πάλι εκείνη τη νύχτα έκλεισε καθώς ήμουν από κάτω και ούρλιαζα για το τραγούδι που θα θελα να ακούσω! «Την μπαλάντα της Ιφιγένειας»! Δεν το είπε ποτέ! Από εκείνη τη συναυλία δεν άργησα και πολύ να ξεκινήσω το δικό μου ταξίδι! Ούτε άργησε και η στιγμή που κατέβηκα στην Αθήνα!
Αθήνα 1995… Τα πρώτα μου Χριστούγεννα με βρίσκουν σε ένα μικρό διαμέρισμα με ένα κρεβατι ,έναν καναπέ, ένα τραπέζι και..τον σκύλο μου! Μόνη σε μια άγνωστη πόλη όπου και οι 2-3 άνθρωποι που γνώριζα ήταν με τις οικογένειες τους-μέρες που ήταν – και σε μια γειτονιά που ακόμα την περπατούσα για να τη μάθω…με πήρε το παράπονο «πανσέληνος» «σε ένα μινοράκι»…
Τα χρόνια περνούσαν και όσο κι αν απολάμβανα η και χανόμουν μέσα στη δίνη των όσων ζούσα για μένα η Χαρουλα Αλεξιου δεν ήταν ένα απλό σημείο αναφοράς για το πως πρέπει να ερμηνεύεται το λαϊκό τραγούδι! Ήταν καταφύγιο! Η φωνή της είχε μια θέρμη που συνδεόταν με την ψυχή, μια θλίψη που είχε τις σωστές αποχρώσεις!
Η χαρά ειπωνόταν με μια αληθινή εξωστρέφεια κι ο έρωτας με την υπόσχεση μιας μεγάλης αλήθειας και άλλοτε με ένα σαγηνευτικό παράπονο! Η Χαρουλα Αλεξιου ερήμην της χρωμάτισε πολλές σελίδες της ζωής μου! Δεν έτυχε ποτέ να την γνωρίσω! Και από συστολή δεν το επεδίωξα! Ήθελα να την έχω μέσα μου όπως εγώ τη φανταζόμουν από 10 χρονών…
2020 ακόμα Αθήνα…Σε ευχαριστώ για όσα με εκανες και με κανεις να νιώθω χρονια τώρα…άθελα σου…και ηθελημένα μου!
Έτσι! Γιατί ήθελα μια μέρα να στα πω…»,
