Ηaute Couture: Οι 30 πιο καυτές δημιουργίες υψηλής ραπτικής, που φοριούνται άνετα και εκτός πασαρέλας (εικόνες)
Όχι μία, ούτε δύο, αλλά 30 δημιουργίες που άνετα θα φοριούνταν σε ταινίες εποχής, ακόμα και σε επιστημονικής φαντασίας, και -το σημαντικότερο- στην πραγματικότητα, με το μαύρο να κυριαρχεί, περιλαμβάνει το «μενού» της Υψηλής Ραπτικής για τη σεζόν Φθινόπωρο-Χειμώνας 2022-2023.
Στο Μιλάνο, ο Τζόρτζιο Αρμάνι, με τη συλλογή «Petillant» (ή «Spakling», λαμπυρίζουσα, ελληνιστί και φυσικά σε ελεύθερη απόδοση) για τη σειρά Armani Privé έλαμψε, με τα σούπερ καλοραμμένα κομμάτια του, με τις φίνες, μινιμάλ ή πιο… πομπώδεις λεπτομέρειες που πρόταξε, όπως τις τεράστιες καρφίτσες-μπουτονιέρες, που εμπνεύσηκε από τις δεκαετίες του 1920 και του 1930.
Η πολυτελής, ρετρό συλλογή του Dior ήταν μάλλον η καλύτερη, με την έννοια ότι φοριέται περισσότερο απ’ όλες -δεν μπορούσαμε να πρωτοδιαλέξουμε λήψη στη θέα τόσων, φορέσιμων αριστουργημάτων. Ο δε «maestro της ιταλικής υψηλής ραπτικής» Valentino (Garavani), με τα κολοσσιαία τριαντάφυλλά του, έδωσε ιδέες για εμφανίσεις για… παλάτι, εμπνευσμένος από την Piazza Di Spagna της Ρώμης και το Palazzo Mignanelli. Περιέγραψε δε τη συλλογή του ως “κλείσμο ενός κύκλου”.
Στη Chanel πάλι, η καλλιτεχνική διευθύντρια Βιρζινί Βιάρ απέτισε φόρο τιμής στην ανεπανάληπτη Ινές ντε λα Φρεσάνζ και στην εμφάνισή της το 1988 σε σόου του οίκου, αλλά και σε σχέδια του αξέχαστου «Κάιζερ της μόδας» Καρλ Λάγκερφελντ, με την κοτσίδα, τα γκράντε γυαλιά και τη βεντάλια, τα οποία είχε φτιάξει το 2004. Η Μαρία Γκράτσια Κιούρι, πάλι, στον Dior, που έχει αποθεώσει και την Ελλάδα, θέλησε, όπως η πλειονότητα, να αναφερθεί στην Ουκρανία και στο διαρκές σφυροκόπημα του λαού της χώρας από τον Βλαντιμίρ Πούτιν.
Ο Zuhair Murad, από την πλευρά του, πόνταρε στο μεταφυσικό, η λατρεμένη της υψηλής κοινωνίας Schiaparelli σε «κοκτέιλ» ασύνδετων μεταξύ τους υφασμάτων, όπως π.χ. υλικά που χρησιμοποιούνται για δημιουργία στρωμάτων – τα ένωσε με σατέν, μετάξια και μουσελίνες, παρουσιάζοντας και περιστέρια (της ειρήνης) ως ενσωματωμένα αξεσουάρ στα ρούχα της. Oι Dolce & Gabanna ξεχώρισαν με υπέροχες βενετσιάνικες δαντέλες και σικελιάνικα βελούδα, μπουστάροντας τις Συρακούσες, ενώ το «κακό παιδί» της μόδας Ζαν Πολ Γκοτιέ, τα metallics. Ο οίκος Maison Margiela, πάλι, προέβαλε χρώματα και υφές, όπως και πατρόν, που μας παρέπεμψαν στη δεκαετία του ’50 και την Όντρεϊ Χέπμπορν.
Η Julie de Libran επανέκαμψε έπειτα από διετή απουσία, με σοφιστικέ δημιουργίες, επενδύοντας στο αυθεντικό Parisian chic στυλ, δηλώνοντας ότι επικεντρώθηκε στη φωτογράφηση του θρυλκού Πίτερ Λίντμπεργκ (σ.σ. από τους καλύτερους φωτογράφους μόδας όλων των εποχών), όταν αποτύπωνε στον φακό του τη θεά Άμπερ Βαλέτα, σαν άγγελο έτοιμη να πετάξει στους δρόμους της Ν.Υ. «Αυτή η κολεξιόν είναι αφιερωμένη στους αγγέλους μου» διευκρίνισε. H Iris van Herpen, από την πλευρά της, ασχολήθηκε με τρισδιάστατα prints, επενδύοντας επί της ουσίας στον υπερρεαλισμό και οι Viktor & Rolf, στο καλτ φιλμ του 1922 «Νοσφεράτου: Συμφωνία Τρόμου» (Nosferatu: A Symphony of Horror), προτάσσοντας τεράστιους γιακάδες, μοχέρ και βελούδα σε ψηλόλιγνες φιγούρες.
