Φανουρόπιτα… ότι απέμεινε!
Πριν από μερικές ημέρες μου ήρθε στο μυαλό η εικόνα της μητέρας μου να φτιάχνει φανουρόπιτα την περίοδο που έδινα πανελλαδικές εξετάσεις προκειμένου να «βάλει το χέρι του» ο Άγιος να περάσω στο Πανεπιστήμιο και μετά θυμήθηκα πως κάθε πρωί πριν πάω στο σχολείο για να γράψω περνούσαμε από την εκκλησία για να ανάψω ένα κεράκι. Ξαφνικά ένιωσα εκείνη την αγαλλίαση που αισθανόμουν κάθε φορά που έκανα το σταυρό μου και έλεγα την προσευχή μου. Για λίγα λεπτά χανόμουν και εστίαζα την προσοχή μου σε αυτό που ζητούσα από το Θεό και ξαφνικά γέμιζα δύναμη και τελικά έφτανα στο στόχο μου. Εγώ αυτό το λέω πίστη-Άλλοι το λένε παράκληση στο Σύμπαν κάποιοι άλλοι διαλογισμό- που πολλές φορές μέσα στη δίνη της καθημερινότητας ξεφτίζει αλλά μπορεί να φουντώσει και από το πουθενά. Έτσι με αφορμή ένα άλλο προσωπικό περιστατικό ένιωσα την ανάγκη να πιστέψω ξανά και να επιστρέψω στις παραδόσεις. Χθες έφτιαξα για πρώτη φορά Φανουρόπιτα και όταν με ρωτούσαν γιατί, απαντούσα έτσι γιατί το αισθάνθηκα. Είναι το μόνο επιχείρημα στο οποίο δεν μπορεί να σου φέρει κανείς αντίρρηση. Ότι αισθανθείς ότι θέλεις να κάνεις, απλά κάντο! Βοήθεια μας λοιπόν! Υ.Γ Όσοι θέλετε την συνταγή θα την ανεβάσω σύντομα.
