Το θρίλερ της διπλανής πόρτας
Δυστυχώς οι πιο δυσοίωνες προβλέψεις επιβεβαιώθηκαν. Ακόμη κι αυτοί που πίστευαν ότι κάτι δεν πάει καλά με το θάνατο των τριών παιδιών στην Πάτρα, πάγωσαν. Ήταν ίσως η πρώτη φορά που όλοι ήθελαν να έχουν πέσει έξω. Και το πανελλήνιο πάγωσε. Που να το χωρέσει ανθρώπινος νους. Τρία κοριτσάκια αδελφούλες χάνουν τη ζωή τους μέσα σε λιγότερο από τρία χρόνια, όχι από παθολογικά αίτια, αλλά από εγκληματική ενέργεια για την οποία κατηγορείται η ίδια τους η μάνα. Για την ακρίβεια κατηγορείται για το θάνατο του ενός παιδιού, ενώ για τα άλλα δύο συνεχίζεται η έρευνα που φαίνεται να οδηγεί και στις δύο περιπτώσεις σε εγκληματική ενέργεια.
Ένα σωστό θρίλερ. Ένα θρίλερ που δεν είναι σενάριο ταινίας μυστηρίου, είναι η ιστορία του διπλανού σπιτιού, του γείτονα που μέχρι πριν λίγους μήνες συμπονούσαν όλοι για την κακή του μοίρα, να χάνει το ένα παιδί πίσω από το άλλο. Και τη θέση της συμπόνιας παίρνει η οργή κι ο θυμός. Και το πανελλήνιο στήνεται μπροστά σε οθόνες τηλεόρασης και υπολογιστών παρακολουθώντας την εξέλιξη της υπόθεσης σαν σε σήριαλ . Οι πληροφορίες γίνονται σπόιλερ για το τι θα ακολουθήσει στα επόμενα επεισόδια. Ένα σήριαλ που παίζεται ταυτόχρονα σε όλα τα κανάλια και σε όλες τις ζώνες και με τους ίδιους πρωταγωνιστές. Η αγωνία και το ενδιαφέρον μεγάλο. Για κάθε λεπτομέρεια. Από το τι έφαγε στο κελί η προφυλακισμένη πια «μητέρα», ποιος πήγε να τη δει, τι τους είπε, μέχρι και το τι φορούσε ο Μάνος πηγαίνοντας στην ανακρίτρια.
Και αντί το ενδιαφέρον να μειώνεται με τον καιρό, αυτό θεριεύει. Γιατί ο ανθρώπινος νους δεν μπορεί να κατανοήσει πώς μια μάνα που ο ρόλος της είναι να δίνει ζωή, να προστατεύει σαν λέαινα τα μικρά της, να τα βάζει με θεούς και δαίμονες όταν γιατροί την πληροφορούν ότι η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη, εκείνη αυτή τη ζωή να την αφαιρεί, να την πετάει στα σκουπίδια με αργό και βασανιστικό τρόπο κάποιες φορές, να κλαίει και να οδύρεται μετά, αυτάρεσκα, δημοσίως για το κακό που τη βρήκε.
Πως μπορεί να κλείνει τα δικά της μάτια μπροστά στο βλέμμα του παιδιού της, αυτό το βλέμμα το γεμάτο εμπιστοσύνη γιατί είσαι εσύ δίπλα του και άρα κανείς δεν μπορεί να το πειράξει. Κανείς δεν μπορεί να του κάνει κακό. Γιατί είσαι εσύ εκεί. Η μαμά του. Που θα απλώσεις τις φτερούγες σου και θα το προστατέψεις, θα μπεις μπροστά σε όποιον κίνδυνο. Πως μπορεί μια μάνα να αγνοήσει κάτι τέτοιο; Και πώς μπορεί να ξεχάσει το τελευταίο, απορημένο και γεμάτο αγωνία βλέμμα ενός παιδιού που ρωτά «Γιατί Μαμά;»
